Vanavond ga ik naar een concert van InSalvation. “Als het doorgaat…”, zei een vriendin gisteren op onheilspellende toon tegen me. De controverse rondom de tour was me volledig ontgaan. En, zo bleek al snel, de heisa was mede ontstaan door onzorgvuldige communicatie.
Even wat context. InSalvtion tourt met hun EXODUS-tour door alle provincies van ons land. Kort geleden zouden ze optreden in Monnickendam (Noord-Holland), maar dat concert werd op het allerlaatste moment afgeblazen. De (mannelijke) dominee van de kerk waarin het concert zou plaatsvinden, is getrouwd met een man. Hij wilde meebidden tijdens het ministry gedeelte van de avond. Daar voelde de band zich niet prettig bij. Zo’n avond openen met gebed is prima, maar in diep persoonlijk gebedscontact meedraaien in hun gebedsteam, daar hebben zij een ander standpunt in. En voor de duidelijkheid: je mag van mening verschillen. Ieder mens heeft recht op zijn eigen standpunt. De dominee en de band konden er in goed overleg uitkomen. Tot zover geen probleem.
Maar het nieuws dook er bovenop: dit was discriminatie. En zie daar, het vuur laaide op. Andere media gingen erover berichten, allerlei mensen (inclusief christenen) gaven hun mening over de actie van de band, en die overweeg om de tour misschien maar helemaal af te breken.
Respect
En dat maakte me verdrietig. Want helpt dit nou mee om het gesprek te bevorderen, het wederzijdse respect? Want dat willen we toch, wederzijds respect? Of alleen eenzijdig respect, alleen voor ons eigen standpunt?
In mijn roman ‘Als het hart onrustig is‘ probeer ik duidelijk te maken hoe intens de worsteling is als iemand zich bewust wordt van zijn of haar homoseksuele gevoelens. Hoeveel moed er voor nodig is om dat aan je familie en vrienden te vertellen. Maar ook hoe lastig het is voor die vrienden en familie om dat te verwerken.
Ja, ik schaam mij als ik zie dat er in Amerika mensen langs de Gay Parade staan met borden die roepen dat mensen uit de LHBTI-community maar moeten branden in de hel. Maar ik schaam mij ook als het omgekeerde gebeurt. En helemaal als christenen een heksenjacht openen op hun geloofsgenoten, in plaats van het gesprek aan te gaan, of (om te beginnen) voor ze te bidden vanuit liefde en bewogenheid.
Wens
Als die dingen – gebed, liefde en bewogenheid – de basis vormen voor ons contact met elkaar wordt het niet alleen een mooi concert vanavond, maar wordt ons hele land en leven mooier. Doe je mee?
PS: En o ja, als je benieuwd bent naar mijn roman ‘Als het hart onrustig is’ over de worsteling met homoseksualiteit, kijk dan even op de website van mijn uitgever Triple Boeken.
Follow