Voor alles is er een vastgestelde tijd,
en er is een tijd voor elk voornemen onder de hemel.
Er is een tijd om geboren te worden
en een tijd om te sterven;
een tijd om te planten
en een tijd om het geplante uit te trekken;
een tijd om te doden
en een tijd om te genezen,
een tijd om af te breken
en een tijd om op te bouwen
(Prediker 3:1-3)
Gisteravond hakte ik de knoop door: ik neem een jaar lang geen nieuwe opdrachten aan en ga me richten op de verhalen die al langere tijd in mijn binnenste borrelen. Ze moeten geschreven worden. Door mij. Het is tijd.
En dus kondigde ik het vandaag aan op mijn homepage: tot volgend jaar ben ik niet beschikbaar, sorry. Dat sorry meen ik. Ik ga veel leuke contacten, verhalen en artikelen mislopen. Maar aan de andere kant: stiekem geniet ik nu al van de mooie momenten die er hierdoor wél zullen komen.
Groeitijd
Het heeft trouwens wel een tijd geduurd voor ik tot die beslissing kwam. Groeitijd. De gedachte moest landen, wortelen en langzaam groeien. Sommige belissingen moet je niet overhaasten, zoals je ook ontkiemende plantjes niet te snel moet uitplanten. Er is een tijd voor alles.
Als je dat ergens duidelijk ziet, dan is het wel in de moestuin. Ja, ook wij hebben er eentje (sinds ruim een jaar). Een plek boordevol ontdekkingen en ergernissen, van verwondering en frustratie, van dom geklungel en trotse oogst, maar steeds weer: van momentjes met God, mijn Vader en de Schepper van al het goede. Al die momentjes opschrijven, ook dat is een gedachte die al langere tijd bij me borrelt. Het is tijd!
Vraagje…
Welk zaadje is stilletjes aan het ontkiemen in jouw gedachten?
Follow